 |
 |
|||
 |
Zaman Sesudah Merdeka (1957- 1963)
Perkembangan Sistem Pendidikan
LATARBELAKANG
Pada 31 Ogos 1957, tepat jam dua belas tengah malam, Malaya atau Persekutuan Tanah Melayu diisytiharkan sebagai negara yang merdeka. Sebagaimana negara-negara lain yang baru mencapai kemerdekaan di Asia Tenggara ini, Malaya menghadapi berbagai-bagai masalah. Di Asia Tenggara, kesan yang mula-mula kelihatan sebagai hasil tercapainya kemerdekaan ialah usaha memiliknegarakan sekolah. Hal ini bererti bahawa sesebuah negara itu menguasai pendidikan di negaranya. Perkara ini belurn pernah diamalkan di Asia Tenggara ini. Burrna dan Sri Lanka merupakan dua contoh yang jelas dalam perkara ini. Sebelum tercapainya kemerdekaan, Burma mempunyai tiga sistem pelajaran, iaitu sekolah Inggeris, sekolah Anglo-Vernakular dan sekolah VemakuIar. Sistem inilah yang menyebabkan peluang pendidikan yang tidak sama rata berlaku dan terbentuknya jurang perbezaan dalam masyarakat Burma. Oleh hal yang demikian jawatankuasa Pembentukan Semula 1947 di Burma mengusulkan bahawa sistem tersebut perlu dihapuskan. jawatankuasa itu seterusnya mengusulkan supaya sistem tiga jenis sekolah ini 'dicantumkan menjadi satu sistem yang sama, memberikan pendidikan melalui kurikulum yang disesuaikan dengan kehidupan di Burma, bermula dari peringkat dasar hinggalah peringkat matrikulasi; kesemuanya hendaklah dibiayai serta dikawal oleh negara'.
Di Sri Lanka, situasi yang hampir sama berlaku apabila negara tersebut mencapai kemerdekaan. All-Ceylon Buddhist Congress mendesak Perdana Menteri Sri Lanka supaya mengarnbilalih kuasa terhadap semua sekolah yang dibantu pada Januan 1961. Tindakan tersebut dirasmikan serta disahkan secara undang-undang melalui Akta Parlimen 1960. Bolehlah dirumuskan di sini bahawa sesudah tercapainya kemerdekaan, negara-negara di Asia Tenggara memilih supaya pendidikan dikuasai olch negara, untuk menyenangkan pentadbiran serta proses pembentukan semula di samping untuk menghapuskan kelemahan-kelemahan sistem pendidikan sebelum merdeka.
Masalah kemerdekaan yang dihadapi oleh Malaya agak berbeza. Sebagaimana yang telah dinyatakan di dalam bab yang Ialu, Malaya terpaksa mengatasi masalah perkauman yang telah dibiarkan meluas pada zaman penjajahan Inggeris. Tugas utama Malaya ialah menyatupadukan kaum-kaum yang terbesar supaya dapat membentuk satu rupa bangsa Malaya. Untuk mencapai matlamat ini, Kerajaan Malaya tidaklah bercadang untuk menghapuskan sekolah aliran Inggeris, sama ada sekolah bantuan penuh ataupun sekolah persendirian. Sebaliknya, kerajaan memberikan jaminan bahawa:
. . . pada dasarnya kami mengusulkan penainatan sekolah-sekolah vernakular yang berasingan untuk kaum-kaum yang berlainan dan digantikan dengan satu jenis sahaja sekolah dasar yang sarna untuk semua.
Sebagaimana yang telah dibincangkan dalam bab yang Ialu, Laporan Razak mengusulkan bahawa bukan sahaja sekolah aliran Inggeris akan diteruskan apabila Malaya mencapai kemerdekaan, malah bahasa Inggeris akan menjadi bahasa yang wajib diajarkan selain bahasa Melayu, di semua jenis sekolah dasar. Apabila tercapai kemerdekaan, Malaya menghadapi tugas melaksanakan rancangan pembentukan semula pendidikan sebagaimana yang diusulkan dalam Laporan Razak. Untuk rnelaksanakan rancangan tersebut, kerajaan memberikan keutamaan kepada tiga tugas penting seperti berikut:
1. Masalah Bahasa.
2. Masalah Malayanisasi.
3. Masalah Pendidikan Universiti.
MASALAH BAHASA
Sebelum tercapainya kemerdekaan, bahasa rasmi Malaya ialah bahasa Inggeris. Bahasa itulah juga yang menjadi bahasa pengantar di sekoIah dasar dan menengah Inggeris. Keadaan seumpama ini terjadi kerana sebab politik dan ekonomi. Sesudah tercapainya kemerdekaan, kehendak-kehendak negara mendesak supaya bahasa penjajah ini digantikan dengan bahasa bumiputera. Oleh hal yang demikian, bahasa Melayu telah diangkat menjadi bahasa rasmi negara.
Sebagaimana yang telah dibincangkan dalam Bab 2, sebelum tercapainya kemerdekaan tidak ada dasar yang membina tentang pendidikan melalui bahasa pengantar Melayu. Bahasa Melayu hanya terhad di peringkat pendidikan dasar sahaja dan tidak diberi peluang berkembang di peringkat pendidikan yang lebih tinggi. Tidak ada rancangan untuk meninggikan taraf bahasa Melayu. Dasar kerajaan ketika itu sengaja mengabaikan pendidikan Melayu, kerana dasar sedemikian rupa, aliran Melayu dianggap oleh umum sebagai pendidikan untuk, kaum marhain. jika ada ibu bapa yang ingin anaknya melanjutkan pelajaran, tidaklah ada jalan Iain lagi, kecuali menghantar anaknya ke sekolah aliran Inggeris. Ini dapat dilakukan dengan mernindahkan anaknya ke sekolah Inggeris, dimasukkan ke Kelas Melayu. Khas (Special Malay Class) setelah anak itu menamatkan pendidikan tiga atau empat tahun di. sekolah dasar aliran Melayu.
Walau bagaimanapun, usul yang dibuat olch Laporan Razak tentang bahasa Melayu telah mengukuhkan kedudukan bahasa Melayu sebagai bahasa rasmi negara, apabila Malaya mencapai kemerdekaan. Laporan Razak telah disemak oleh jawatankuasa Penyemak Pelajaran 1960. Usul-usuI jawatankuasa tersebut kemudian termaktub di dalam Akta Pelajaran 1961. Berhubung dengan taraf kedudukan Bahasa Kebangsaan, dasarnya sebagaimana yang tercatit dalam ordinan dan akta tetap tidak berubah. Sebenarnya, jawatankuasa Penyemak Pelajaran 1960 telah mengusulkan dalam laporannya bahawa semua peperiksaan umum hendaklah dijalankan dalam bahasa rasmi negara sahaja
Kami dengan sebulat suara berpendapat bahawa segala peperiksaan awam hendaklah diadakan dalam bahasa rasmi negara.... Untuk menyatupadukan negara, matlamat pendidikan hendaklah menghapuskan sekolah menengah yang bercorak perkauman daripada sistem kebangsaan sekolah bantuan penuh dan menjamin supaya murid-murid daripada berbagai-bagai keturunan menghadiri Sekolah Menengah Kebangsaan dan jenis Kebangsaan. Satu keperluan bagi dasar ini ialah bahawa segala peperiksaan awam di peringkat menengah diadakan dalam bahasa rasmi negara.
Untuk menyediakan murid-murid mengambil peperiksaan dalam salah satu bahasa rasmi negara (bahasa Melayu atau bahasa Inggeris), jawatankuasa Penyemak Pelajaran 1960 mengusulkan supaya kelas-kelas khas yang disebut 'Tingkatan Peralihan' ditubuhkan di sekolah-sekolah menengah aliran Melayu dan Inggeris. Misalnya, seorang murid dari sekolah aliran Cina yang ingin meneruskan pelajarannya ke sekolah menengah aliran Melayu akan dimasukkan ke 'tingkatan Peralihan' selama setahun supaya sejumlah besar masa tertumpu kepada pengajaran bahasa Melayu. Pada akhir tahun itu, murid tersebut akan dimasukkan pula ke aliran biasa (Tingkatan I). la akan diajar tentang matapelajaran-matapelajaran lain selain bahasa Melayu dan bahasa pengantarnya ialah Bahasa Melayu. Cara ini akan membolehkan murid tersebut mengambil peperiksaan Sijil Rendah Pelajaran dalam bahasa Melayu. Kaedah yang sama digunakan juga bagi murid-murid yang ingin mengambil peperiksaan Sijil Rendah Pelajaran di dalam bahasa Inggeris. Untuk menjamin pengajaran bahasabahasa rasmi ini dilaksanakan dengan sempurnanya, Federal Gazette Malaya bertarikh 14 Mei 1959, menetapkan jumlah masa yang mesti digunakan untuk pengajian Bahasa Kebangsaan dan bahasa Inggeris di Sekolah-sekolah Rendah Kebangsaan, di Sekolah-sekolah Menengah Kebangsaan, di Sekolahsekolah Rendah jenis Kebangsaan dan di Sekolah-sekolah Menengah jenis Kebangsaan.
Usaha menyediakan pendidikan menengah dalam aliran Melayu telah dimulakan dalam tahun 1958 dengan mencantumkan kelas-kelas ke Sekolah Inggeris Kerajaan untuk tujuan mengajar dengan menggunakan bahasa pengantar bahasa Melayu. Pada 31 januari 1962 dilaporkan bahawa terdapat 375 buah kelas seperti ini yang mengandungi murid bedumlah 13,224 orang Peperiksaan Sijil Rendah Pelajaran yang pertama dijalankan dalam bahasa Melayu ialah pada tahun 1960, manakala peperiksaan Sijil Persekutuan Tanah Melayu yang mula-mula sekali dijalankan dalam. bahasa Melayu ialah pada bulan November, 1962. Ini adalah satu kejayaan dalam sejarah pendidikan Melayu. Masyarakat telah berkali-kali mendesak supaya pintu dibuka kepada murid-murid sekolah Menengah Melayu mengikuti pelajaran tinggi, yang hanya menjadi keistimewaan murid-murid Sekolah Menengah. Inggeris. Kerajaan memberikan jaminan akan menggunakan bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar di universiti menjelang tahun 1967. Ini terbayang dalarn satu pengumuman yang dibuat oleh Allahyarham Tun Abdul Razak, ketika itu Timbalan Perdana Menteri, di majlis konvokesyen Universiti MaIaya pada tahun 1961.
Dasar Kerajaan Perikatan ialah untuk menjadikan Universiti Malaya sebuah universiti dwibahasa. Universiti Malaya patut diletakkan di kemuncak sistem pendidikan kebangsaan. Memandangkan bahawa kumpulan murid Melayu yang pertama akan dapat mengambil peperiksaan Sijil Pelajaran Persekutuan dalam bahasa Melayu sepenuhnya pada tahun 1962, iaitu sebagai satu kejayaan Kerajaan Persekutuan yang patut dibanggakan, maka perlu dibentuk perhubungan di antara sistem sekolah dengan universiti. Diusulkan supaya kursus-kursus pra-universiti dalam Bahasa Kebangsaan dimulakan pada tahun 1963, untuk membeTikan peluang kepada pelajar-pciajar Melayn. melanjutkan pendidikan mercka ke universifi. Melalui cara ini dan juga melalui usaha di peringkat Universiti untuk mernulakan dan mengernbangkan pengajaran melalui bahasa Melayu, maka Universiti Malaya akan mernpunyai skop nasional dan menjadi dwibahasa. Walau bagaiinanapun, segala usaha akan diambil untuk menjamin bahawa perubahan ini tidak akan menjejaskan taraf pegajaran sama ada dalam bahasa Melayu ataupun dalam bahasa Inggeris.
Keutamaan diberikan kepada Bahasa Kebangsaan bukan sahaja di peringkat sekolah, malah jelas kelihatan di peringkat latihan perguruan sebagai satu cara mengatasi kekurangan guru yang mampu mengajar dalam Bahasa Kebangsaan.
Sejak tahun 1960, tiap-tiap guru yang rnasuk ke maktab atau pusat latihan untuk guru sekolah dasar diperlukan mengambil bahasa Melayu sebagai bahasa kedua, jika bukan bahasa utama di situ. Guru-guru seperti ini apabila tamat latihan akan marnpu mengajarkan matapelajaran-matapelajaran am hingga darjah tiga dengan menggunakan bahasa pengantar Melayu, serta rnampu mengajarkan matapelajaran Bahasa Kebangsaan. Ini akan menambahkan jumlah guru terlatih yang mampu mengajar dalam bahasa pengantar bahasa Melayu.
Sementara itu, Maktab Perguruan Bahasa dan maktab yang sedang dibina di Lembah Pantai, Kuala Lumpur, ketika itu akan mengeluarkan guru-guru khas bahasa (specialist teachers of language) yang dilatih untuk mengajarkan bahasa Melayu sebagai matapelajaran utama atau, matapelajaran tambahan. Langkah-langkah lain diusulkanjuga olehjawatankuasa Penyemak Pelajaran 1960 untuk mengatasi masalah kekurangan guru-guru berijazah, guru-guru tanpa ijazah dan juga pensyarah-pensyarah maktab perguruan. Di antaranya termasuklah usul mewajibkan guru-guru latihan umum di maktab-maktab perguruan yang bakal mengajar tingkatan rendah di sekolah-sekolah menengah mempelajari bahasa Melayu supaya mereka mampu mengajarkan matapelajaran Bahasa Kebangsaan di peringkat menengah rendah. Selain itu, lebih banyak biasiswa akan diberikan untuk membantu penuntut-penuntut dalam pendidikan universiti, terutama mereka yang mengambil kursus bahasa Melayu, sekurang-kurangnya sebagai matapelajaran tambahan.
Selain masalah kekurangan guru yang marnpu mengajar dalarn bahasa pengantar bahasa, Melayu ialah masalah kekurangan buku-buku teks dalam bahasa Melayu, bagi semua matapelajaran, dari peringkat sekolah hinggalah ke peringkat universiti. Beberapa kumpulan guru matapelajaran khas (subject specialists) telah bertugas di Maktab Perguruan Bahasa, Kuala Lumpur dan juga di Dewan Bahasa dan Pustaka, Kuala Lumpur (kedua-duanya ditubuhkan pada tahun 1956) untuk menjamin kelicinan pengeluaran buku-buku. teks serta untuk menjalankan pengkajian terhadap pengajaran bahasa Melayu kepada orang-orang bukan Melayu.
Ternyata bahawa perkembangan Bahasa Kebangsaan tidaklah boleh bergantung semata-mata kepada keputusan dasar. Faktor-faktor lain perlu dipertimbangkan juga misalnya, mudahan-kemudahan untuk mengajar orang-orang bukan Melayu, seperti kaedah, guru dan alat-alat bantuan mengajar; peluang orang-orang dewasa serta kanak-kanak mempelajari Bahasa Kebangsaan; rangsangan ekonomi; peraturan uji yang lengkap untuk menyemak kemajuan, supaya kemudan-kemudahan, peluang-peluang dan rangsangan-rangsang , dapat digemblengkan untuk ditumpukan kepada masalah-masalah yang lebih penting; dan peneguhan yang kerap terhadap Bahasa Kebangsaan melalui media massa. Sebenarnya ada di antara faktor-faktor ini yang telah dipergunakan oleh kerajaan dalam usahanya menggaIakkan penggunaan Bahas Kebangsaan, schingga memungkinkan Bahasa Kebangsaan memperolehi tarafnya yang ada sekarang ini.
MASALAH MALAYANISASI
Perubahan perlembagaan di Malaya sebelum tercapainya kemerdekaan telah menimbulkan masalah pelantikan kaki, tangan perkhidmatan awam. Supaya kemerdekaan benar-benar bermakna, kawalan perkhidmatan awam terpaksalah dipindah kan daripada kuasa pegawai-pegawai ekspatriat kepada kuas. pegawai-pegawai setempat. Malayanisasi telah diberi keutatmaan dalam menifesto Parti Perikatan semasa pilihanraya umum pada tahun 1955. Pada tahun berikutnya perkara ini telah dijadikan perkara utama dalam agenda Persidangan Perlembagaan di London, untuk membincangkan syarat-syarat , pemberian kemerdekaan. Sebenarnya, sebelum tercapamya kemerdekaan pada tahun 1953, Sir Gerald Templer ketika , itu Pesuruhjaya Tinggi Malaya, telah melantik sebuah jawatankuasa dengan tugas untuk:
... menyelidiki sejauh mana anak-anak Malaya setempat telah dinaikkan pangkat ataupun baru dilantik untuk memegang jawatan-jawatan tinggi dalam semua bahagian perkhidmatan awam semenjak tahun 1948; untuk menyelidiki sejauh mana anak-anak Malaya setempat yang mempunyai kelayakan dan pengalaman yang sesuai serta ditempatkan dalam perkhidmatan tetap dalam perkhidmatan awam dan warganegara persekutuan serta rakyat Inggeris yang dilahirkan di sini yang bukan di dalam perkhidmatan tetap tetapi mempunyai kelayakan serta pengalaman yang sesuai, layak untuk ditempatkan ke jawatan yang lebih tinggi; dan untuk menyemak rancangan latihan pegawai-pegawai berkenaan untuk jawatan yang lebih tinggi dan menimbangkan bagaimana rancangan tersebut dapat diperbaiki supaya pegawai-pegawai berkenaan layak memegang jawatan yang lebih tinggi serta membuat cadangan-cadangan.
Dasar kerajaan apabila Malaya mencapai kemerdekaan ialah untuk melaksanakan Malayanisasi secepat mungkin. Dasar ini bergantung kepada adanya orang-orang Malaya yang berkelayakan. Kerajaan menghadapi tugas untuk menggantikan tempat 1,800 orang pegawai ekspatriat yang memegang jawatan tetap, serta tugas untuk mengisi 350 jawatan kosong. Pelantikan-pelantikan ini meliputi perkhidmatan-perkhidmatan pentadbiran, profesional dan teknik. Semasa di Persidangan Perlembagaan yang berlangsung di London, persetujuan-persetujuan berikut telah tercapai.
1. Bahawa pegawai-pegawai ekspatriat yang sedang berkhidmat ketika itu, hendaklah diberi pilihan untuk bersara dengan mendapat gantirugi kerana kehilangan pekerjaan, bila-bila masa dari 1 julai 195 7.
2. Bahawa Kerajaan Persekutuan mempunyai kuasa untuk menamatkan perkhidmatan pegawai-pegawai ekspatriat dari tarikh yang tersebut dalam (1) di atas serta mendapat gantirugi, jika rancangan Malayanisasi memerlukannya.
Singapore Malayanization Commission dalam laporannya pada tahun 1956 menekankan bahawa kerana hanya 15 daripada 135 jawatan superscale yang dipegang oleh pegawai-Pegawai setempat. terbuktilah bahawa pelaksanaan Malayanisasi terlalu lambat dalam masa-masa yang lalu. Suruhanjaya itu seterusnya mengusulkan supaya 'segala tenaga setempat yang berkebolehan hendaklah ditumpukan seberapa yang boleh untuk mengisi 135 jawatan ini. Sejajar dengan dasar ini, maka semua jawatan Setiausaha Tetap kepada Menteri-menteri telah diisi dengan pegawai-pegawai setempat pada tahun 1957. Sebagai hasil perubahan ini, maka pegawai-pegawai bangsa Eropah yang ada di sekolah-sekolah di Malaya telah digantikan dengan guru-guru setempat.
Walau bagaimanapun, rancangan Malayanisasi ini telah menimbulkan masalah pelantikan Guru Besar bangsa setempat. Ibu bapa menunjukkan prasangka serta rasa tidak yakin terhadap Guru Besar yang dilantik. Sebelum. perang dahulu, boleh dikatakan bahawa hampir semua sekolah menengah mempunyai Pengetua berbangsa Eropah. Sekolah-sekolah badan mubaligh (Mission Schools) pula mempunyai pegawai ekspatriat sebagai Pengetuanya, seperti bangsa Amerika bagi sekolah-sekolah Methodist dan orang-orang Eropah, terutama bangsa Perancis dan Irish di sekolah-sekolah mubaligh Katholik. Semasa Malaya di bawah penjajahan Inggeris, 'orang putih' dianggap olch masyarakat setempat sebagai bangsa yang lebih agung (superior). Lama kelamaan, penghormatan ini diberikan kepada semua bangsa yang datang dari Eropah, asalkan mereka itu ‘putih’. 'Lebih-lebih lagi, dasar penjajah ketika itu adalah menempatkan seberapa banyak orang Inggeris sebagai pegawai-pegawai pentadbiran dan profesional untuk mengekalkan keagungan mereka. Sebenarnya, orang Inggeris atau Eropah sebagai kaum, kulit putih lebih disegani oleh guru-guru serta murid-murid, daripada orang-orang Asia." Oleh yang demikian, ibu bapa menganggap sekolah Inggeris yang pengetuanya terdiri daripada pegawai ekspatriat bangsa Eropah, serta mempunyai kakitangan dan alat-alat yang lengkap, sebagai sekolah yang terbaik untuk pendidikan anak-anak mereka. Sebagai kesan sikap ini, apabila Malaya mencapai kemerdekaan, maka Guru Besar yang terdiri daripada orang setempat yang menggantikan tempat Guru Besar di bawah rancangan Malayanisasi ini menghadapi tugas yang rumit untuk mendapatkan keyakinan orangramai. Hal ini sedikit banyaknya mengganggu kelancaran Sistem Pendidikan Kebangsaan.
MASALAH PENDIDIKAN UNIVERSITI
Masalah kemerdekaan di Malaya menarik perhatian kerajaan terhadap perlunya pendidikan untuk pengajian tinggi dan penyelidikan, yang akan dapat menyediakan siswazah-siswazah setempat untuk mengambilalih jawatan-jawatan universiti yang dikosongkan oleh ekspatriat Eropah.
Permulaan pendidikan universiti di Malaya dapat dikaji asalnya daripada cita-cita Raffies menjadikan Singapura sepusat pengajian, sebagaimana yang tercatit dalam minitnya:
... sebuah Institusi yang bercorak Maktab Burniputera, bukan sahaja tuk mendidik. kaum bumiputera kelas atasan, tetapi juga untuk mengajar pegawai-pegawai Syarikat Hindia Timur tentang bahasa-bahasa setempat serta menyediakan kernudahan penyelidikan terhadap sejarah,keadaan dan kemudahan-kemudahan negara-negara ini.
Cita-cita Raffles ini hanya menjadi kenyataan seratus tahun I mudian, iaitu pada tahun 1918 apabila rancangan dibuat tuk perayaan seratus tahun penubuhan Singapura. Jawatan kuasa perancang perayaan ini, yang dipengerusikan oleh Sir corge Maxwell, setelah mengkaji cadangan-cadangan yang berikan oleh orang-orang awam. sebagai menyahut rayuan jatankuasa tersebut yang tersiar dalam akhbar-akhbar, telah membuat kesimpulan bahawa tanda peringatan yang terbaik ialah menubuhkan sebuah pusat pengajian yang suatu hari nanti diharapkan akan menjadi asas penubuhan universiti di rantau ini.
Kami sebulat suara berpendapat bahawa tanda peringatan yang paling tinggi ialah satu rancangan yang akan memberikan peluang perkembangpendidikan di jajahan ini, dengan tujuan untuk menegakkan asas supaya suatu hari nanti akan tertubuh sebuah universiti.
Sebelas tahun kemudian, iaitu pada 22 julai 1929, Maktab Reffles dibuka dengan rasminya oleh Sir Hugh Clifford, Gabenor Negeri-negeri Selat. Maktab ini dibina sebagai asas untuk penubuhan universiti pada masa hadapan. Sebelum ini, Maktab Perubatan King Edward telah ditubuhkan pada tahun 1905. Nama asalnya ialah Sekolah Perubatan Negeri-negeri, Selat dan Negeri-negeri Melayu. Nama Maktab Perubatan King Edward digunakan pada tahun 1920 sebagai satu cara untuk menekankan bahawa maktab tersebut adalah satu institusi yang lengkap daripada segi akademik, dan memberikan latihan profesional yang setaraf dengan universiti.
Semenjak awal kurun yang kedua puluh, masyarakat umum telah kerapkali mendesak supaya sebuah universiti dibina. Desakan ini telah disuarakan dalam Majlis Perundangan dan juga di akhbar-akhbar. Sementara itu, kian bertambah siswa kedua-dua buah maktab ini yang berpendapat bahawa mereka patut dianugerahi ijazah, kerana latihan yang diterima oleh mereka adalah sama tarafnya dengan latihan yang diberikan di universiti. Sebagai hasil dari desakan ini, Suruhanjaya McLean yang dipengerusikan oleh Sir William H. McLean dibentuk untuk 'mengkaji rancangan untuk pendidikan tinggi yang sedia ada di Malaya, iaitu umum dan profesional dan untuk membuat pertimbangan berdasarkan keperluan dan keadaan setempat, sama ada perlu diperluaskan dan jika perlu kemanakah arahnya dan apakah cara-caranya'.
Suruhanjaya McLean yang mengemukakan laporannya pada bulan jun 1939, telah mengusulkan percantuman Maktab Raffies dengan Maktab Perubatan untuk menjadi Maktab Universiti, iaitu sebagai langkah pertama untuk mencapai taraf universiti. Laporan ini tidak dilaksanakan kerana meletusnya Peperangan Dunia Kedua dan Malaya jatuh ke tangan jepun dari tahun 1942-45. Setelah jepun menyerah diri, sebuah Suruhanjaya Pendidikan Tinggi di Malaya yang bernama Suruhanjaya Carr-Saunders, dipengerusikan oleh Sir Alexander Carr-Saunders, telah dibentuk untuk:
. . . membuat usul-usul berdisarkan Laporan Suruhanjaya 1939 dan Laporan Suruhanjaya tentang Pendidikan Tinggi di jajahan Inggeris, bagi mengembangkan pendidikan universiti di Malaya, dengan memberikan keutama2n kepada pembentukan Maktab Universiti, Maktab Perubatan King Edward VII dan Maktab Raffles akan menjadi sebahagian daripada langkah pertama ke arah pembinaan Universiti Malaya . . . perlunya membentuk jabatan Bahasa Melayu dan Cina; dan kedudukan berbagai penyelidikan dan institusi perkaedahan (termasuk Maktab Teknik) di Kuala Lumpur, berhubung dengan Maktab Universiti itu.
Laporan Carr-Saunders yang dikemukakan pada tahun 1948 mengusulkan bahawa Universiti Malaya hendaklah dibentuk dengan mencantumkan Maktab Raffels dan Maktab Perubatan King Edward VII. Universiti ini hendaklah mempunyai kuasa untuk menganugerahkan ijazah serta mempunyai fakulti Kesusasteraan, Sains dan Perubatan yang lengkap.
Pada tahun 1949, undang-undang telah diluluskan untuk membentuk Universiti Malaya dan Yang Terhormat Malcolm MacDonald, P.C., telah dilantik menjadi Canselornya yang pertama.
Universiti Malaya ini ditempatkan di Singapura dan memberikan perkhidmatan kepada semua wilayah di Malaya dan Singapura. Tetapi ternyata bahawa universiti ini tidak mampu menampung keperluan pendidikan tinggi yang sangat diperlukan di wilayah ini. Oleh hal yang demikian, pada tahun 1957, sebuah Suruhanjaya Penyelidik telah dibentuk, oleh Kerajaan Malaya dan Kerajaan Singapura, atas permintaan universiti tersebut, untuk mengkaji perlembagaan, pentadbiran dan pembiayaan universiti itu semenjak tujuh tahun yang lampau. Butir-butir keterangan ini akan digunakan untuk membesarkan universiti tersebut serta untuk digunakan menjadi panduan membina dan memperkembang sebuah universiti di Kuala Lumpur.
Sesudah tercapainya kemerdekaan pada tahun 1957, atas pertimbangan politik serta kerana. dasar pendidikan, maka terpaksalah Malaya mempunyai universitinya sendiri. Singapura pada ketika itu masih merupakan sebuah Crown Colony. Sebagai langkah pertarna ke arah dasar tersebut, persiapan telah dibuat untuk membentuk cawangan universiti tersebut di Kuala Lumpun Olch hal yang demikian, pada tahun 1959, Universiti Malaya di Kuala Lumpur dan Universiti Singapura, niasing-masing mempunyai Pengetuanya sendiri, Divisional Council dan sebuah Divisional Senate. Universiti Malaya pada keseluruhannya ditadbirkan olch Naib, Canselor dan jemaah Pusat (Central Council). Sejak tahun 1958, Ihnu Perubatan, termasuk Ilmu Pergigian dan Farmasi, serta Ilmu Undangundang, diajarkan di Singapura; manakala Ilmu Kejuruteraan diajarkan di Kuala Lumpur. Sebelum terbentuknya universiti di Singapura, Ilmu Perubatan sebagaimana yang dinyatakan tadi diajarkan di Maktab Perubatan King Edward VII. Kesusasteraan, dan Sains diajarkan di kedua-dua buah universiti, tetapi pelajaran seperti Pengajian Melayu, Pengajian India dan Ilmu Alam hanya terdapat di Kuala Lumpur sahaja pada mulanya. Begitu juga Falsafah, Pengajian Kemasyarakatan, Pengajian Cina dan Kesusasteraan Inggeris hanya terdapat di Singapura.
Perkembangan-perkembangan yang menghasilkan pembentukan Universiti Malaya sebagai pusat pengajian tinggi kebangsaan yang terasing lagi berautonomi bagi Persekutuan Tanah Melayu. bermula pada tahun 1960 apabila Kerajaan Persekutuan Tanah Melayu membayangkan keinginannya supaya Divisi di Kuala Lumpur dijadikan Universiti Malaya di Kuala Lumpur, manakala Kerajaan Singapura pula membayangkan harapannya agar Divisi di Singapura dijadikan Universiti Nasional Singapura. Langkah-langkah telah diambil pada tahun 1961 untuk membentuk universiti yang berasingan. Undang-undang diluluskan di kedua-dua negara pada tahun 1961 dan dikuatkuasakan pada 1 januari 1962. Dengan ini maka bermulalah Universiti Malaya sebagai pusat pendidikan tinggi di Malaya. Dewasa ini ada empat buah lagi institusi untuk pendidikan universiti di Malaysia, iaitu:
1. Universiti Sains Malaysia di Pulau Pinang, ditubuhkan pada tahun 1969,
2. Universiti Kebangsaan Malaysia di Kuala Lumpur (sejak tahun 1977 di Bangi Selangor) ditubuhkan pada tahun 1970.
3. Universiti Pertanian Malaysia di Serdang, Selangor, ditubuhkan pada tahun 1971, dan
4. Universiti Teknologi Malaysia di Kuala Lumpur, ditubuhkan pada tahun 1972.
KEDUDUKAN PENDIDIKAN DAN PELAJARAN DALAM TAHUN 1960
Perbincangan yang baru lalu menerangkan tiga masalah pendidikan yang terbesar yang dihadapi oleh Kerajaan Persekutuan Tanah Melayu apabila mencapai kemerdekaan pada tahun 1957. Pada bulan Februari 1960, sebuah jawatankuasa yang digelar jawatankuasa Penyemak Pelajaran 1960, telah dibentuk oleh Kerajaan Persekutuan Tanah Melayu untuk melaksanakan tugas-tugas berikut:
Untuk menyemak pendidikan yang terkandung dalarn Kertas Majlis Perundangan Federal No. 21, 1956 (Laporan jawatankuasa Pelajaran 1956) yang telah diluluskan pada dasarnya mengikut resolusi Majlis Perundangan Federal pada 16 Mei 1956, terutama tentang pelaksanaannya setakat ini dan bagi masa akan datang; untuk mempertimbangkan implikasi dasar ini dari segi negara dan kewangan, termasuklah memulakan pendidikan dasar percuma dan membuat usul-usul.
Laporannya, lebih terkenal dengan nama Laporan Rahman Talib, iaitu mengambil sempena nama pengerusinya, Allahyarham En. Abdul Rahman Talib, yang ketika itu menjadi Menteri Pelajaran, telah diserahkan kepada kerajaan dalam tahun 1960. Usul-usulnya telah dimaktubkan dalarn Akta Pelajaran 1961. Isu-isu yang disentuh oleh jawatankuasa Penyemak Pelajaran ini sangat penting bagi Persekutuan Tanah Melayu, lebih-lebih lagi pada ketika itu kerajaan sedang merombak semula sistem pendidikan sambil membentuk struktur masyarakat Malaya. Selagi sistem pendidikan dan kebudayaan, kemasyarakatan, ekonomi dan politik masyarakatnya tidak bergerak serentak dan selagi imbangan yang sesuai di antara sekolah dengan keperluan kanak-kanak dan keperluan penyuburannya sebagai individu dan kemudian sebagai warganegara tidak dilaksanakan, maka pembiayaan pendidikan tidak akan mendatangkan hasil yang sepenuhnya.
Dalam Akta Pelajaran 1961, segala isu ini dihadapi dengan realistik dan garis kasar struktur pendidikan yang baru pun dibentuk. jawatankuasa ini mengemukakan enam belas usul yang penting berdasarkan penyelidikan tentang kedudukan pendidikan dalam tahun 1960. Laporan tentang pelaksanaan usul-usul jawatankuasa Penyemak Pelajaran 1960, telah disediakan oleh Kementerian Pelajaran Malaysia, untuk mengukur sejauh mana berkesannya usul-usul tersebut. Oleh sebab itu perlu dibincangkan dahulu, sebelum kita membincangkan usul-usul yang dibuat olch jawatankuasa Penyemak Pelajaran 1960.
Kursus sekolah dasar memakan masa enam tahun dan sepanjang enam tahun ini, proses naik darjah adalah secara automatik. Murid-murid yang tamat mengikuti kursus ini kemudian mengambil Peperiksaan Masuk Sekolah Menengah dan hanya 30% murid-murid sahaja yang terpilih untuk masuk ke sekolah menengah. Murid-murid yang gagal dibenarkan menunggu setahun lagi di Darjah 6 jika ada tempat. Sistem ini didapati tidak memuaskan kerana bagi kebanyakan murid, pendidikan rasmi mereka tamat sernasa mereka berumur 11 atau 12 tahun.
Yuran sekolah dikenakan sebanyak $2.50 sebulan kepada murid yang bersekolah di sekolah dasar Inggeris dan Cina (bantuan penuh) dan $5.00 sebulan kepada murid di sekolah menengah Inggeris bantuan penuh. Kepada murid sekolah Inggeris dan Cina separa bantuan, iaitu dasar dan menengah, yuran yang lebih tinggi dikenakan. Tidak ada yuran yang dikenakan kepada murid sekolah dasar Melayu dan sekolah dasar Tamil (bantuan penuh) serta sekolah menengah Melayu. Di semua jenis sekolah bantuan penuh, pengecualian bayaran yuran diberikan kepada murid yang tidak mampu. Paras maksimum. yang dikecualikan ialah 10% daripada jumlah murid. Semua sekolah dasar dan menengah bantuan penuh dibenarkan mengutip yuran untuk permainan, perpustakaan, senilukis dan pertukangan tangan, sains dan sebagainya, tidak lebih daripada $5.00 setahun bagi murid sekolah dasar dan tidak lebih daripada $9.00 setahun bagi murid sekolah menengah. Buku-buku teks percuma disediakan untuk sekolah dasar Melayu dan Tamil (bantuan penuh).
Sebagaimana yang diterangkan dalam Bab 3, salah satu matlamat utama Laporan Razak ialah untuk memperbaiki taraf sekolah dasar Melayu, Cina dan Tamil dengan menempatkan guru-guru DTC yang mempunyai sekurang-kurangnya kelayakan LCE di sekolah-sekolah tersebut. Mengikut laporan tersebut, sekolah dasar Melayu yang dikendalikan oleh guruguru yang dicadangkan itu akan dikenali dengan nama SekolahRendah Umum, manakala sekolah dasar Inggeris, Cina atau Tamil akan digelar Sekolah Rendah jenis Umum.
Malangnya, menjelang tahun 1960, kurang sekali terdapat sekolah urnum dan jenis umum yang sebenarnya, sebagaimana yang diusulkan oleh Laporan Razak 1956, kerana kebanyakan sekolah dasar Melayu, Cina dan Tamil (bantuan penuh) mempunyai guru-guru yang kurang berkelayakan. Pada ketika itu juga terdapat beberapa buah sekolah dasar yang kecil yang merugikan daripada segi pembiayaannya serta tidak licin pentadbirannya. Terdapat juga beberapa buah sekolah dasar separa bantuan yang kecil (lebih kurang 500 buah), yang tidak memenuhi syarat-syarat untuk mendapat bantuan penuh, kerana sekolah-sekolah ini usang serta tidak mempunyai cukup guru-guru yang berkelayakan. Ini kebanyakannya merupakan sekolah rakyat (Melayu)," sekolah Tamil (di ladang), sekolah Kampung Baru dan sekolah Cina luarbandar. Walau bagaimanapun, sekolah-sekolah ini dibenarkan berkembang dengan mendapat separa bantuan jika perlu, sehingga taraf bangunannya serta pengendaliannya diperbaiki.
Sehingga tahun 1960, sistem yang diamalkan di sekolah dasar dan menengah hanya membenarkan seseorang murid itu duduk setahun sahaja dalam mana-mana darjah di sekolah dasar ataupun. dalam mana-mana tingkatan di sekolah menengah. Walau bagaimanapun, kemudahan ada disediakan untuk murid-murid menunggu setahun lagi di Dajah 6, Tingkatan III dan Tingkatan V bagi mereka yang gagal di dalam peperiksaan awam. Tetapi peluang ini bergantung kepada umur murid itu. Misalnya murid yang berumur lebih daripada 12 tahun tidak dibenarkan menunggu setahun lagi di Dajah 6.
Sistem separa bantuan untuk sekolah menengah Cina yang telah sedia ada sebelum Ordinan Pelajaran 1957 dikuatkuasa kan telah disambung sehingga tahun 1960 sebagai langkah sementara. Sekolah ini dibenarkan juga menggunakan bahasa pengantar Cina sebagai langkah ke arah perubahan, asal sahaja Bahasa Kebangsaan dan Bahasa Inggeris diajarkan sebagai matapelajaran wajib. Sambil itu sekolah ini dikehendaki menggunakan kurikulum yang sama dengan sekolah menengah kebangsaan dan jenis kebangsaan yang mengambil peperiksaan awam yang sama (iaitu LCE dan FMC/OSC). jenis-jenis peperiksaan yang ada ketika itu yang dikelolakan oleh Lembaga Peperiksaan adalah:
1. Peperiksaan Masuk Sekolah Menengah dalam bahasa Melayu, Inggeris, Cina dan Tamil untuk murid-murid Dadah (1957-63).
2. Peperiksaan Siji Rendah Pelajaran dalarn bahasa Inggeris (semenjak tahun 1957) dan dalam bahasa Melayu (semenjak tahun 1960).
3. Peperiksaan Sijil Pelajaran Persekutuan Tanah Mela dalarn bahasa Inggeris (semenjak tahun 1957).
4. Peperiksaan Sijil Cambridge Seberang Laut dan Peperiksaan Siffil Tinggi Pelajaran.
5. Peperiksaan Kerajaan junior Afiddle HI untuk naik kelas bagi Sekolah-sekolah Menengah Cina (1947-60).
6. Peperiksaan Kerajaan Senior Middle III untuk tamat persekolahan bagi Sekolah Menengah Cina (1951-62).
Sebagaimana yang telah dinyatakan dalam Bab 3, Laporan Razak telah mengusulkan pembentukan Penguasa Pelajaran setempat. Penguasa itu bertanggungjawab mengendalikan pendidikan dasar dan pertukangan. Tujuannya ialah untuk mendorong inisiatif masyarakat setempat terhadap pendidikan dasar. Sebagai hasil usul ini, Lembaga Pelajaran Negeri dibentuk untuk menjadi Penguasa Pelajaran setempat di tiap-tiap negeri. Kesemuanya terdapat 12 buah Penguasa Pelajaran Setempat. Malangnya, menjelang tahun 1960, didapati bahawa sistem Penguasa Pelajaran Setempat tidak berjaya sebagaimana yang diharapkan oleh Laporan Razak 1956 itu. Harapan supaya masyarakat setempat menyumbangkan tenaga mereka dalam mengatasi masalah pendidikan tidak tercapai. Didapati juga bahawa pembentukan Penguasa Pelajaran Setempat ini menambah perbelanjaan pendidikan dasar kerana kakitangan, perbelanjaan kenderaan, elaun harian dan lain-lain makin bertambah.
Sistem jemaah Pengurus dan Lembaga Pengelola sebagaimana yang diusulkan oleh Laporan Razak telah dijalankan pada tahun 1957. Mengikut sistem ini, Guru Besar bertanggungjawab kepada jemaah Pengurus atau Lembaga Pengelola tentang disiplin sekolah serta pentadbirannya. Beliau juga menjadi Setiausaha jemaah dan Lembaga tersebut. jemaah Pengurus atau Lembaga Pengelola ini, selaku majikan mempunyai kuasa untuk melantik Guru Besar dan guru-guru serta berkuasa menggantung atau membuang guru-guru dengan syarat disahkan oleh Menteri Pelajaran. Walau bagaimanapun, berbagai-bagai masalah telah timbul dalam melaksanakan sistem ini. jumlah anggota yang disyaratkan untuk membentuk sebuah jemaah Pengurus atau Lembaga Pengelola ialah 12 hingga 21 orang. Ketika itu terdapat lebih kurang 5,400 buah sekolah di seluruh negara. Ini bererti lebih daripada 60,000 orang yang berdedikasi serta berkalibar diperlukan untuk berkhidmat dalam. jemaah dan Lembaga tersebut. Tidak kesemua sekolah, terutama sekolah luarbandar dapat mencari anggota yang cukup berkalibar untuk berkhidmat dalam jemaah Pengurusnya atau Lembaga Pengelolanya.
Sebagai hasil usul-usul yang dibuat oleh Laporan Razak, menjelang tahun 1960, pendidikan menengah teknik dan vokasional dikelolakan dan diadakan di institusi-institusi berikut:
1. Institusi-instituti Teknik (kemudian diubah namanya menjadi Sekolah Menengah Teknik). Sekolah-sekolah ini menyediakan kursus dua tahun di peringkat Tingkatan IV-V yang mirip kepada pelajaran teknik, serta menyediakan muridmurid untuk mengambil peperiksaan MCEJOSC.
2. Sekolah-sekolah Menengah Rendah Teknik (Pertukangan), (kemudian diganti menjadi Sekolah Menengah Pertukangan). Sekolah-sekolah ini memberikan kursus tiga tahun kepada rnurid-murid yang telah tamat sekolah dasar dan juga memberikan kursus kepada murid-murid yang telah tamat dua tahuri pendidikan menengah. Murid-murid yang lulus dal kursus ini layak untuk dipilih masuk ke tahun tiga latihan aprentis.
3. Sekolah Lanjutan Kampung. Sekolah ini menyediakan kursus tiga tahun (Tingkatan I-HI) dalam bahasa Melayu. Kur-, sus ini mengutamakan pendidikan luarbandar dan vokasionaj,' sambil menyediakan murid-murid untuk mengambil peperiksaan Siffil Rendah Pelajaran.
Pada tahun 1960, ada dua buah Sekolah Menengah Teknik, empat buah Sekolah Menengah Pertukangan dan lapan buah Sekolah Lanjutan Kampung. Kedudukan guru dan latihan perguruan, pada tahun 1960 sebagai hasil usul-usul Laporan Razak adalah seperti berikut:
1. Tiga buah Maktab Perguruan Rendah Berasrama Penuh dan dua belas buah Pusat Latihan Harian didirikan kesemuanya mengeluarkan kira-kira 2,000 orang guru setahun untuk sekolah dasar.
2. Lebih kurang 1,000 orang guru tidak terlatih telah dilatih melalui pos untuk mengajar di sekolah dasar aliran Melayu. I
3. Dua buah Maktab Perguruan Menerigah (MTC Pulau' Pinang dan Brinsford Lodge, United Kingdom) mengeluarkan 300 orang guru latihan am setahun untuk sekolah menengah rendah.
4. Maktab Perguruan Bahasa, Kuala Lumpur serta Maktab Kirkby, United Kingdom, mengeluarkan 270 orang guru khas dalam setahun bagi matapelajaran Bahasa Kebangsaan, Bahasa, Inggeris dan Bahasa Cina.
Berhubung dengan pendidikan akhlak, ugama Islam diajarkan di sekolah dasar bantuan penuh mengikut-Seksi 49 Ordinan Pelajaran 1957. Sebanyak mana pelajaran itu diajarkan berbeza-beza mengikut negeri; ada yang memberikan masa, yang banyak, ada yang sedikit dan ada yang tidak mengajarkannya langsung, kerana guru-gurunya bukanlah disediakan olch kerajaan tetapi disediakan oleh jabatan ugama bagi negeri masing-masing. Kementerian Pelajaran tidak memberikan bantuan kewangan kepada Kerajaan Negeri mengenai perkara ini. Mengikut Ordinan Pelajaran 1957, pengajaran ugama lain selain ugama Islam tidak dapat dijadikan perkara wajib di dalarn kurikulum sekolah, kerana keadaan ini, ada murid yang langsung tidak mendapat pendidikan akhlak secara rasmi. Di bawah Seksi 50, Ordinan 1957, pengajaran ugama selain ugama Islam tidak boleh diberikan dengan menggunakan wang awam.
Walau bagaimanapun, pengajaran ugama Islam tidak ada disediakan di sekolah-sekolah menengah, kecuali di sekolah-sekolah menengah berasrama, untuk murid-murid Melayu. Guru-guru ugama bagi sekolah-sekolah seperti ini disediakan oleh Kementerian Pelajaran. Kelayakan guru-guru ugama bagi sekolah-sekolah dasar, gaji dan syarat-syarat perkhidmatan mereka ditetapkan oleh Kerajaan Negeri dan ia berlainan bagi tiap-tiap negeri. Pada umumnya, guru-guru ini tidak mendapat latihan ikhtisas.
Sebagaimana yang telah diusulkan dalam Laporan Razak, pendaulatan bahasa Melayu sebagai Bahasa Kebangsaan adalah matlamat utama sistem Pendidikan Kebangsaan yang telah dibincangkan dalam Bab 3.
Akhir sekafi, Nazir Persekutuan bagi sekolah telah dibentuk pada bulan Disember, 1956, mengikut usul yang dibuat dalam perenggan 42-45 Laporan Razak. Matlamatnya ialah mengadakan satu badan yang mengandungi ahli-ahli profesional yang terkemuka (professional experts) yang mempunyai kebebasan untuk melawat sekolah-sekolah, memperhatikan dan memberikan komen tentang keadaan sekolah-sekolah itu, menasihati guru-guru dan mereka yang terlibat dengan sekolah-sekolah berkenaan dan seterusnya berusaha sedaya upaya menjaga dan memperbaiki taraf pendidikan. Menjelang tahun 1960, Nazir Persekutuan ini telah terbentuk dengan sempurnanya. Melalui Ketua Nazir, nazir-nazir sekolah ini diberi kebebasan yang dapat menjamin bahawa segala pendapat mereka dilaporkan terus kepada Menteri Pelajaran, tanpa dipengaruhi olch sebarang corak prasangka, tetapi sematarnata berdasarkan integriti profesion yang paling tinggi
Begitulah kedudukan pendidikan di Malaya dalam tahun 1960 mengikut kafflan yang dibuat oleh jawatankuasa Penyemak Pelajaran, 1960. Olch sebab usul-usul yang dibuat oleh jawatankuasa PelaJaran 1956 terlalu unggul untuk pembentukan suatu Sistem Pendidikan Kebangsaan yang diharapkan akan menjadi asas bagi perkembangan pendidikan di Malaya selanjutnya, tetapi jawatankuasa Penyemak Pelajaran 1960 telah mendapati beberapa kelemahan dalam pelaksanaan usul-usul tersebut. Oleh hal yang demikian, jawatankuasa Penyemak Pelajaran 1960 ini berpendapat bahawa pindaan perlu dibuat ke atas sebahagian daripada usul-usul tersebut, manakala sebahagian lagi digugurkan atau diteruskan sahaja. Usul-usul jawatankuasa Penyemak Pelajaran 1960 ini telah disemak di dalam sebuah laporan lain tentang cara-cara melaksanakan Usul-usul jawatankuasa Penyemak Pelajaran 1960.
USUL_USUL JAWATANWASA PENYEMAKPELAJARAN, 1960
Jawatankuasa Penyemak PelaJaran 1960 berpendapat bahawa perkara yang paling tidak memuaskan dalam sistem yang diusulkan oleh Laporan Razak ialah bahawa sebilangan besar kanak-kanak akan tamat pendidikan rasmi mereka semasa mereka berusia 12 atau 13 tahun. Setelah mendapat pandangan daripada jawatankuasa Penasihat Am, Ikhtisas dan Kewangan (Professional and the Finance General Consultative Committee), jawatankuasa Penyemak PelaJaran 1960, mengusulkan supaya umur berhenti sekolah dinaikkan kepada umur 15 tahun. Ini dijangka akan dapat dilaksanakan dengan membentuk satu jenis sekolah menengah yang disebut Sekolah Pelajaran Lanjutan. Sekolah ini akan menyediakan tiga tahun pendidikan yang menitikheratkan pendidikan vokasional bagi murid yang tidak mendapat tempat di sekolah menengah akademik, murid yang tidak mendapat tempat di Sekolah Lanjutan Kampung dan murid yang ingin menyambung pendidikan mereka setelah tamat enam tahun di sekolah dasar.
Sebagai hasil usul ini, pada tahun 1962, kerajaan menubuhkan Sekolah Pelajaran Lanjutan yang memberikan kursus tiga tahun dengan memberatkan pendidikan vokasional. Bagi sekolah dasar pula, kursus enarn tahun masih diteruskan tetapi proses naik darjah adalah secara automatik. Dalam keadaan seperti ini, tidak semua murid yang tamat sekolah dasar dapat menyambung pendidikan mereka ke sekolah menengah akademik. Sebagaimana yang telah dibincangkan awal-awal tadi, penempatan murid-murid di kedua-dua jenis sekolah menengah didasarkan kepada keputusan peperiksaan masuk sekolah menengah. Berdasarkan keputusan peperiksaan ini, 30% daripada murid-murid Darjah 6 yang terbaik ditempatkan di sekolah-sekolah menengah akademik, termasuklah Sekolah Lanjutan Kampung. Mereka ini akan mengambil Peperiksaan Sijil Rendah Pelajaran pada akhir tahun ketiga di sekolah menengah tersebut.
Mereka yang tidak mendapat tempat akan dimasukkan ke Sekolah Pelajaran Lanjutan. Murid-murid ini tidak akan mengambil Peperiksaan SijilRendah Pelajaran. Dengan ini maka pendidikan sejagat telah dilanjutkan kepada usia 15 tahun. Walaupun peperiksaan masuk sekolah menengah telah digunakan bagi menapis murid-murid masuk ke sekolah menengah akademik, jawatankuasa Rahman Talib mengusulkan supaya dikekalkan sistem naik dadah secara automatik di sekolah dasar bantuan kerajaan serta di sekolah menengah bantuan kerajaan hingga ke Tingkatan III, sebagaimana yang diusulkan olch Laporan Razak. Walau bagaimanapun, sekolah-sekolah hendaklah mengadakan ujian dari semasa ke semasa untuk mengetahui kemajuan murid-murid dan ibu bapa hendaklah diberitahu sekurang-kurangnya sekali sepenggal tentang kemajuan mereka. Peperiksaan internal hendaklah diadakan juga pada tiap-tiap tahun.
Bagi menghadapi masalah guru untuk Sekolah Pelajaran Lanjutan, jawatankuasa Penyemak Pelajaran 1960 ini mengusulkan supaya guru ini mempunyai pendidikan menengah yang lengkap (iaitu tamat Tingkatan V) dan menjalani latihan profesional yang penuh selama dua tahun. Latihan ini hendaklah meliputi pengajaran matapelajaran vokasional. Walau bagaimanapun, sebagai langkah sementara, jawatankuasa ini mengusulkan supaya latihan separuh masa (part-time training) selama tiga tahun diadakan. Guru-guru ini akan menghadiri latihan pada waktu pagi dan mengajar pada sebelah petang. Maka satu rancangan tergempar (crash programme) untuk melatih guru-guru Sekolah Pelajaran Lanjutan telah dimulakan pada tahun 1962. Pusat-pusat latihan didirikan di tiap-tiap negeri di seluruh negara. Guru-guru pelatih ini diberi latih separuh masa selama tiga tahun pada tiap-tiap hujung minggu, sambil menjalankan tugas mengajar tiap-tiap hari. Mempunyai pendidikan sarwajagat hingga usia 15 tahun tidaklah lagi menjamin bahawa semua kanak-kanak akan meneruskan pelajaran mereka hingga ke usia tersebut, kerana berapa lama kanak-kanak bersekolah bergantung kepada kemampuan ibu bapa mereka membiayai pelajaran mereka. Sebagai satu dorongan kepada murid-murid untuk bersekolah sehingga mereka berusia 15 , tahun, jawatankuasa Penyemak Pelajaran 1960 ini mengusulkan supaya pendidikan rendah sarwajagat percuma dimulakan pada 1 januari 1962. Menteri Pelajaran akan diberi kuasa untuk mengisytiharkan bahawa pendidikan rendah percuma akan diwajibkan. 'Percuma' yang dimaksudkan oleh jawatankuasa ini ialah mengecualikan bayaran yuran sekolah. Oleh hal yang demikian, pada tahun 1962, yuran-yuran sekolah bagi semua sekolah dasar Inggeris dan Cina bantuan penuh dimansuhkan. Sekolah dasar Melayu dan Tamil memberikan pendidikan percuma sejak ditubuhkan. Begitulah juga keadaan sekolah menengah aliran Melayu yang dimulakan semenjak tahun 1958. Sementara itu, semua sekolah dasar dan menengah bantuan penuh dibenarkan mengutip yuran permainan, perpustakaan dan sebagainya, tidak lebih daripada $4.50 setahun kepada murid sekolah dasar dan tidak lebih daripada $6.50 setahun kepada murid sekolah menengah.
Berkaitan dengan usul memperbaiki taraf sekolah dasar Melayu, Cina dan Tamil sambil mengambil langkah mengadakan pendidikan dasar dalam Bahasa Kebangsaan, jawatankuasa Penyemak PeIajaran 1960 ini mengusulkan agar pendidikan dasar dalam Bahasa Kebangsaan dibentuk. Usaha permulaannya ialah dengan mengadakan aliran Bahasa Kebangsaan di sekolah dasar yang dahulunya adalah sekolah kerajaan. Rancangan ini bergantung kepada adanya guru-guru berkelayakan yang cukup. Sambil itu, semua sekolah dasar diusulkan supaya dijadikan Sekolah Rendah Kebangsaan dan Sekolah Rendah jenis Kebangsaan dengan melengkapkannya dengan guru-guru yang berkelayakan. Sebagai hasil usul ini, pada tahun 1962, semua sekolah dasar bantuan penuh umum dan jenis umum diganti namanya menjadi Sekolah Kebangsaan dan Sekolah jenis Kebangsaan. Pada penghujung tahun 1959, kumpulan pertama guru yang mendapat latihan yang sama, berjumlah 1,500 orang telah tamat latihan mereka di Maktabmaktab Perguruan Harian dan di Pusat-pusat Latihan Harian. Penempatan mereka di Sekolah Rendah Kebangsaan telah diberi keutamaan. Sementara itu, usaha telah juga dijalankan bagi memulakan aliran Bahasa Kebangsaan di sekolah dasar Inggeris tetapi sambutan ibu bapa tidak menggalakkan dan rancangan inipun dihentikan dua talum kemudian. Untuk memperbaiki taraf pendidikan, langkah-langkah diambil untuk menyatukan sekolah dasar yang kecil yang dianggap merugikan daripada segi pembiayaannya. Sekolah dasar pusat untuk Darjah 4-6 telah juga ditubuhkan.
Sebagai satu cara untuk memujuk sekolah-sekolah tak akuran (non-conforming schools) supaya akur kepada sistem pendidikan kebangsaan,jawatankuasa Penyemak Pelajaran 1960, mengusulkan supaya separa bantuan yang diberikan kepada sekolah menengah tak akuran ini dihentikan sejak 1 januari 1962. Sementara itu, sekolah menengah persendirian akan dibenarkan berjalan terus mengikut syarat-syarat yang dikenakan kepada sekolah-sekolah tersebut. Apabila usul-usul ini dilaksanakan, daripada 41 buah sekolah menengah Cina separa bantuan yang ada ketika itu, lebih separuh daripadanya menerima tawaran bantuan penuh daripada kerajaan dan kemudian dijadikan sekolah jenis kebangsaan aliran Inggeris. Yang enggan akur dan enggan menerima tawaran tersebut rnenjadi sekolah persendirian. Apabila perkara ini berlaku, keutamaan diberikan bagi menempatkan guru-guru berkelayakan Inggeris di sekolah menengah akuran yang baru ini supaya perubahan kepada aliran Inggeris itu dapat diselengga. rakan dengan licinnya. Peruntukan yang perlu diberikan kepada sekolah akuran (conforming schools) ini supaya dapat, memperbaiki kemudahan-kemudahan sekolah tersebut serta dapat memperbaiki taraf pendidikannya. Sementara itu, langkah-langkah diambil untuk menjaga mata pencarian guru-guru asal sekolah Cina ini apabila perubahan aliran berlaku, dengan cara menyerapkan guru-guru asal yang berkelayakan ke dalam pekhidmatan guru-guru biasa. Guru yang tidak terlatih tetapi telah berkhidmat dengan bersungguh-sungguh semenjak bulan November 1956, serta tidak terputus perkhidmatannya, adalah diserapkan juga ke dalam perkhidmatan pelajaran di bawah satu skim. khas bernama 'Guru-guru yang berhak' (Entitled teachers).
Sebagaimana yang telah dinyatakan pada awal bab ini, untuk menjamin taraf Bahasa Kebangsaan, jawatankuasa Penyemak Pelajaran 1960, mengusulkan supaya semua peperiksaan awam di sekolah menengah dijalankan dalam bahasa-bahasa rasmi negara sahaja. Untuk melaksanakan perkara ini, peperiksaan kenaikan tingkatan bagi Sekolah Menengah Cina dimansuhkan pada tahun 1961 dan Peperiksaan Sijil Akhir Sekolah Menengah Cina dimansuhkan juga pada tahun 1963. Jawatankuasa Rahman Talib mi juga mengusulkan supaya langkah-Iangkah selanjutnya diambil bagi mengukuhkan kedudukan Bahasa Kebangsaan di dalam sistem pendidikan Malaya.
Sebagai langkah permulaan ke arah matlamat ini, tiap-tiap calon diwajibkan lulus dalam Bahasa, Kebangsaan, bagi peperiksaan masuk sekolah menengah. Lulus dalam Bahasa Kebangsaan diwajibkan juga bagi Peperiksaan Sijil Rendah Pelajaran sejak tahun 1962. Langkah-langkah diambil juga untuk menambah bilangan guru-guru terlatih untuk sekolah menengah kebangsaan dan guru-guru khas Bahasa Kebangsaan untuk sekolah rendah jenis kebangsaan dan sekolah menengah jenis kebangsaan. Sekolah-sekolah dan kelas-kelas menengah berkembang dengan pesatnya. Keutamaan diberikan kepada penubuhan sekolah menengah kebangsaan.
Pada permulaan bab ini, telah dinyatakan bahawa untuk mendapatkan penyertaan masyarakat dalam mengendalikan pendidikan dasar, Laporan Razak telah mengusulkan penubuhan Penguasa Pelajaran Setempat, yang telah dilaksanakan pada tahun 1957. Malangnya, fungsi Penguasa Pelajaran Setempat ini tidak mencapai matlamatnya, iaitu mengikut penyelidikan yang dibuat olch jawatankuasa Penyemak Pelajaran, 1960. Oleh hal yang demikian, jawatankuasa tersebut mengusulkan supaya sistem Penguasa Pelajaran Setempat dimansuhkan dan perkara ini dikuatkuasakan pada tahun 1961. Walau bagaimanapun, sistem jemaah Pengurus dan Lembaga Pengelola diteruskan dan komposisinya diberi keIonggaran, manakala segala pelantikan naik pangkat yang dibuat oleh jemaah atau Lembaga ini hendaklah terlebih dahulu mendapat pengesahan daripada Menteri Pelajaran. Usulusul ini dibuat kerana jawatankuasa Rahman Talib berpendapat bahawa jemaah Pengurus dan Lembaga Pengelola ini berfaedah, khususnya untuk membantu kerajaan mentadbirkan sekolah sambil menjadi orang tengah di antara sekolah dengan ibubapa untuk bertugas sebagai majikan kepada guru-guru bukan kerajaan dan mempunyai kuasa disiplin terhadap mereka; dan untuk mentadbirkan peruntukan kerajaan serta mendapatkan bantuan kewangan dari unsur-unsur lain. Oleh hal yang demikian, komposisi jemaah dan Lembaga mengikut undang-undang dilonggarkan untuk membolchkan sekolah-sekolah luarbandar ataupun sekolah-sekolah yang baru ditubuhkan mengecilkan saiz jemaah dan lembaga ini. Peraturan pelantikan anggota jemaah atau lembaga serta kategori orang yang dilantik ini dilonggarkan juga. Sementara itu, peraturan iklan pelantikan Guru Besar dan soal naik pangkat mula diketatkan dan segala pelantikan tersebut perlu mendapat pengesahan Menteri Pelajaran.
Cadangan-cadangan Laporan Razak tentang pendidikan rnenengah teknik dan vokasional dianggap olehjawatankuasa Rahman Talib sebagai perkara yang mustahak untuk perkembangan ekonomi dan pendidikan negara. Oleh hal yang demikian, jawatankuasa ini mengusulkan supaya empat buah 'Institut Teknologi ditubuhkan di Kuala Lumpur, Ipoh, Pulau Pinang dan di Pantai Timur atau di johor sebagai langkah permulaan. Diusulkan juga supaya sekolah Lanjutan Kampung yang memberikan pendidikan vokasional mempunyai bias luar bandar, ditambah bilangannya dan menyediakan murid-murid untuk mengambil peperiksaan Sijil Rendah Pelajaran. Sekolah jenis ini akan ditubuhkan bukan sahaja untuk murid-murid lelaki tetapi juga untuk murid-murid perempuan. Memandangkan kepada keperluan perdagangan dan industri dalam ekonomi yang sedang berkembang jawatankuasa-mi seterusnya mengusulkan supaya pendidikan perdagangan dikembangkan lagi pada tiap-tiap peringkat di sekolah menengah atas. Sebagal hasilnya, tiga buah Sekolah Menengah Teknik (menengah atas) yang mempunyai bangunan dan bengkel baru telah didirikan di Pulau Pinang, Kuala Lumpur dan Kuantan, untuk mengambil murid-murid yang lulus dalam Peperiksaan LCE/SRP dan layak naik tingkatan yang lebih tinggi. Sekolah ini memberikan kursus dua tahun dan di akhir kursus ini murid-murid akan mengambil Peperiksaan SPM/MCE. Begitulah juga dengan Sekolah-sekolah Pertukangan (menengah atas) yang dirancang untuk menyediakan kursus tiga tahun untuk murid-murid yang telah tamat dua tahun pendidikan menengah. Pertukangan elektrik, mekanik dan pembinaan bangunan diajarkan di sekolah-sekolah ini dan murid-murid yang tamat kursus tiga tahun ini dengan jayanya layak untuk mernasuki tahun ketiga Skim Aprentis Kebangsaan (National Apprentice Scheme). Tegasnya murid-murid yang berjaya akan memasuki tahun tiga Sekolah Menengah Teknik, yang menyediakan murid-murid untuk mengambil Kursus Diploma di Maktab Teknik atau mengambil kursus kejuruteraan lengkap di Maktab Teknik atau di Universiti Malaya.
Kemudahan ada juga disediakan dalarn Laporan Razak, berkaitan dengan pengajaran ugarna di sekolah-sekolah, kerana Islam adalah ugarna rasmi negara, maka tidaklah menghairankan bahawa pengajaran ugama Islam diusulkan oleh Laporan Razak. Malangnya usul ini tidak dilaksanakan kerana timbul masalah sama ada Kerajaan Negeri atau Kerajaan Persekutuan yang harus membiayainya. Dengan berlatarbelakangkan perkara ini, maka jawatankuasa Penyemak Pelajaran, 1960, mengusulkan supaya kemudahan diadakan untuk mengajarkan ugama Islam di sekolah jika terdapat tidak kurang daripada 15 orang murid yang berugama Islam. Pembiayaannya di sekolah dasar hendaklah ditanggung bersama oleh Kerajaan Negeri dan Kerajaan Persekutuan. Bagi sekolah menengah bantuan penuh, pembiayaannya hendaklah ditanggung olch Kerajaan Persekutuan. Sebagaimana yang telah dibincangkan pada äwal bab ini, jawatankuasa Rahman Talib sangat mengambil berat tentang ketiadaan pendidikan akhlak selain pengajaran ugama Islam kepada murid-murid berugarna Islam. Hal ini jika dibiarkan begitu sahaja akan meninggalkan kesan negatif kepada generasi muda yang kelak akan membentuk masyarakat Malaya. Oleh hal yang demikian, jawatankuasa Rahman Talib mengusulkan supaya perhatian yang lebih berat diberikan kepada pendidikan akhlak dengan cara mengadakan pendidikan akhlak untuk murid-murid bukan Islam di sekolah-sekolah. Usul-usul di atas menyebabkan pelaksanaan sepenuhnya peruntukan pengajaran ugarna Islam mengikut Seksi 36, Akta Pelajaran, 1961 di sekolah dasar bantuan dan di sekolah menengah bantuan. Semenjak itu, Kementerian Pelajaran telah juga memberikan peruntukan kepada Kerajaankerajaan Negeri sebanyak 50% daripada jumlah perbelanjaan untuk pengajaran ugarna di sekolah dasar bantuan mengikut Seksi 37(1) dan (2), Akta Pelajaran 1961. Sebagai hasilnya Kementerian Pelajaran kini bertanggungjawab untuk mengadakan pengajaran ugama di semua sekolah menengah bantuan mengikut Seksi 3 7(3), Akta Pelajaran 196 1. Pendidikan akhlak untuk murid-murid yang bukan Islam pula telah dimasukkan ke dalam pelajaran Sivik semenjak tahun 1961. Sukatan Pelajaran Sivik untuk Darjah 4 hingga Tingkatan V telahpun digubal. Unsur-unsur Sivik ada juga disertakan dalam sukatan pelajaran Kajian Tempatan untuk Darjah 1-3. Dengan ini Sivik dijadikan matapelajaran wajib untuk semua murid darjah 4 hingga Tingkatan V dan Sivik diajarkan sekurang-kurangnya satu waktu dalam seminggu.
Berhubung dengan fungsi Nazir Persekutuan yang dibentu pada bulan Disember, 1956,jawatankuasa Penyemak Pelajaan, 1960, mengusulkan supaya perkara ini diteruskan dengan pindaan sedikit. Di samping itu, diusulkan supaya Nazir Setempat ditubuhkan. Oleh hal yang demikian, sejak tahu 1961, fungsi Nazir Persekutuan diteruskan tetapi kuasanya terbatas pada menasihati supaya dapat terbentuk keyakina guru-guru terhadapnya. Nazir Persekutuan ini masih juga mempunyai kebebasan profesional untuk menyelia sekolah-sekolah. Segala laporannya kepada Menteri Pelajaran masih dibuat berdasarkan pendapat-pendapat yang bebas dan tidak berat sebelah. Sejak itu, Nazir Pesekutuan bertugas sebagai satu. bahagian di bawah Kementerian Pelajaran dan bertanggungjawab kepada Menteri Pelajaran melalui Ketua Pengarah Pelajaran. Cara ini menjamin hubungan yang rapat di antara pihak yang melaksanakan dasar dengan pihak yang merancangkan dasar, supaya pengalaman yang didapati daripada apa yang berlaku, di dalam bilik dadah dapat ditafsirkan untuk menjadi dasar kementerian yang praktik dan di sebaliknya dasar kernenterian. dapat diserapkan. di bilik darjah. Nazir Persekutuan ini akan juga membantu. Bahagian Latihan Guru dalam menjalankan kursus perguruan dan berbagai-bagai kursus dalam perkhidmatan untuk guru-guru,'bagi menjamin taraf pengajaran yang tinggi.
Walau bagaimanapun, Nazir Negeri belum lagi ditubuhkan, sungguhpun pembentukannya telah dibuat dalarn Seksi 100, Akta Pelajaran 196 1. Sebaliknya, Pengelola-pengelola Sekolah Negeri dan Penolong-penolong Pengelola Sekolah Negeri telah menjalankan penyeliaan profesional di samping menjalankan tugas-tugas pentadbiran mereka. Tindakan susulan terhadap laporan-laporan Nazir tentang sekolah-sekolah juga telah dijalankan olch jabatan-jabatan Pelajaran Negeri dan Bahagian Sekolah-sekolah, Kernenterian Pelajaran.
Walaupun banyak di antara usul-usul yang dibuat oleh jawatankuasa Penyemak Pelajaran, 1960, yang telah dilaksanakan, tetapi usul yang dibuat dalam Seksi 13 dan 15, Akta Pelajaran 196 1, untuk penubuhan Lembaga Penasihat Pelajaran Kebangsaan dan juga Lembaga Penasihat Pelajaran Negeri, niasih belum dilaksanakan.
Perbincangan dalam bab ini tertumpu kepada perkembangan pendidikan dalain tempoh masa enam tahun sesudah tercapainya kemerdekaan. Tujuannya ialah untuk menggambarkan segala usaha yang telah dibuat ke arah pembentukan sistem pendidikan kebangsaan, melaksanakannya dan penyemakan semula dengan tujuan untuk mengukuhkan pelaksanaannya. Kemajuan yang dirakamkan telah membuktikan bahawa dalam jangka masa yang pendek ini, pendidikan di Malaya telah mencapai kemajuan yang begitu. pesat sekali, yang belum pernah dialaminya sebelum ini.
Bibliografi
Senarai Buku dan penulis.
|
|
||
 |
 |
|||
|
|
|
|
|